Huilen, huilen en huilen

Huilen huilen huilen…..

Wat een rot gevoel zeg, laatste keer Asia, laatste keer Zanzibar, laatste keer Mambobeache, het uitzicht over de mooie zee en zijn zonsondergang, laatste keer Curaçao…
Verschrikkelijk van iedereen afscheid nemen, niks voor mij en helemaal niet leuk.

Toch kwam daar de dag van vertrek. Andrea was zo lief om ons weg brengen naar het vliegveld. Maar eerst gingen we nog even lunchen bij Denny’s. Heerlijk zo leuk weer herinneringen ophalen samen met Andrea over Amerika. Voor heel even vergat ik dat ik weg moest uit Curaçao.
Toen we een bocht door reden en achter die bocht het bord ‘Hato’ stond, kreeg ik meteen een knoopin mijn maag. Ik kom er niet onderuit en zal er echt aan moeten geloven. Ik moet terug naar huis.

Nadat Andrea ons afgezet had en afscheid genomen had (wat verschrikkelijk was, ga haar echt heel erg missen), zijn we onze koffers gaan wegen. En wat bleek! We hadden het gewicht precies goed verdeeld. Super goed. Op Curaçao hebben we onze koffers nog laten sealen en daar netjes voor betaald. Daarna liep die man met de koffers mee naar de balie, Ans en ik hadden allebei zoiets van: hoeft niet, kunnen we zelf. Hij zet die koffers op de band en blijft staan om geld te vragen. Dus ik echt ‘ja DAG’. Heb jullie net betaald voor het sealen, (wat al duurder was dan in Nederland) ik zei tegen hem, had je maar van te voren moeten afspreken en vragen of we dat wel wilde. Had die koffers echt wel zelf die kant op kunnen rollen hoor! Daaaggggg!
Hij helemaal beledigd, is niet netjes zegt hij, jij bent niet oke bla bla bla. Dus ik weer DAAAGGGG! (ze proberen altijd geld te krijgen, zo vermoeiend soms).
Na het inleveren van onze bagage hadden we nog bijna twee uur om te wachten.
We zijn lekker buiten op een terrasje gaan zitten en hebben nog even wat gedronken en gegeten. Gelukkig redde Femke het nog om tussen haar werk door langs te komen om gedag te zeggen. Dat vond ik ook echt niet leuk! Met moeite heb ik mijn tranen in bedwang kunnen houden. Wil helemaal niet weg, wil helemaal niet Femke alleen laten, was zo gezellig.

Toch kwam te tijd om richting de gate te gaan en het vliegtuig in te stappen.
In het vliegtuig werd het verhaal niet echt beter. Bij het opstijgen hield ik het niet droog, wat vond ik het erg te vertrekken zeg. Weg van Curaçao, de afstand werd steeds groter en groter……

De vliegreis zelf was prima het eten was oke. We kregen genoeg te drinken en er waren leuke films te zien, waaronder Burlesque. Met KLM vliegen vind ik echt fijn.
De terug vlucht was ook veel leuker nu Angela erbij was.
Toen we gingen landen in Amsterdam dachten we eerst dat we door de wolken heen gingen, richting het gereed maken voor de landing. Maar ineens stonden we al op de grond. Het waren geen wolken, maar het was mist. Nederland mistig en koud.
Eenmaal geland waren we er nog niet, we hebben nog een hele rit van 15 minuten in het vliegtuig gemaakt voordat we bij de slurf aankwamen. Toen we uit het vliegtuig waren moesten we door al die vele douane, paspoortcontroles, poortjes, scans en nog een keer en nog een keer. Bij de laatste controlepost werden Angela en ik eruit gepikt en onze gesealde koffer werd opgemaakt, alles maar echt alles werd gecontroleerd. Heel mijn koffer die met moeite ingepakt was, werd helemaal overhoop gehaald. Welkom in Nederland dacht ik nog bij mezelf. En goddank dat ik dat koraal, wat ik heel graag mee wilde nemen, toch maar niet mee genomen had.
We moesten nog wel even goed lachen, want ik had tampons los in de koffer liggen met inbrenghuls en die man die mijn koffer uit stond te pakken, wist niet wat het was en vroeg me erna. Toen ik vertelde wat het was moest ook hij erg lachen hahaha.
Na alles eindelijk weer terug de koffer ingekregen te hebben, konden we doorlopen naar de deuren waar mensen op je stonden te wachten, eindelijk!
Achter de deuren stonden pap en mam te wachten. Het was fijn ze weer te zien en heerlijk ze even een knuffel te kunnen geven.
De terugrit in de auto was erg vermoeiend en als ik zo om me heen keek, vond ik maar dat
Nederland helemaal niet mooi was, lelijke gebouwen, allemaal vakjes, grauw en koud. Vooral koud. Ook moest ik wennen aan de snelheid die we reden, in Curaçao rij je eigenlijk niet harder dan 70 á 80 km per uur, buiten de bewoonde gebieden dan. Thuis heb ik meteen al mijn kleding uitgezocht voor het wassen. Heerlijk idee alle kleren straks weer echt schoon zijn. Want in Curaçao kon ik ook wassen, maar dat was met koud water. We hadden in het huisje geen warm water. En als je je kleding in Curaçao gewassen had voelde het nog steeds een beetje raar en stroef aan.
Na die was uitgezocht te hebben, vond ik ook alle souveniertjes voor iedereen en kon pap en mam meteen verrassen met die van hun. Daarna ben ik even gaan slapen, ik was zo moe en kon echt niet meer.
Om mezelf voor de rest van de dag wakker te houden, ben ik in de middag naar de kapper gegaan. Het autorijden hier was wel weer even wennen, al die regels weer en of ja recht voorrang geven en veel fietsers!!!!!
Bij het uitstappen greep ik steeds naar de verkeerde plek, daar waar mijn handvat in de auto van Curaçao zit, zitten nu mijn knopjes voor mijn ruiten open en dicht te maken. Even heel verwarrend en raar. Maar jeetje wat rijdt mijn auto lekker zeg, veel soepeler met draaien, geluidloos, voelt heel luxe, heerlijk.
Toch merkte ik weer meteen dat k in Nederland was. Ik stond te wachten voor een kruispunt om rechtsaf te gaan en er stonden nog twee auto’s voor me. De voorste auto moest rechtdoor en dat duurde even voordat er ruimte voor was. De auto voor mij (die dus achter de eerste auto stond) vond dat het te lang duurde en begon te tieren, te toeteren enz. De vrouw uit de eerste auto stapte uit en begon even haar frustraties te uiten naar de tweede auto. mensen maken zich zo druk om niks, wacht even langer en je kunt er door. Er komt heus wel een gaatje waar je door kunt rijden. Typische Nederlands, dacht ik bij mezelf.

Later op de avond naar Denise en Jeffery om ook hun cadeau en die van de kids te geven.Het T-shirt van Quinn viel in de smaak bij hem. Er stond een klein piratenschip op de voorkant en een grote erachter. Toen hij het aankreeg begon hij zielig te kijken en te trekken aan zijn shirt. ‘Nee’zegt hij: ‘draaien draaien, daar kijken’. Hij wilde het grote piratenschip voor hebben, dus nu loopt Quinn met zijn T-shirt achterstevoren hahaha.
Thuis hebben we nog even een kopje thee gedronken en de eerste paar foto’s bekeken met pap en mam. Wel raar dat je ergens gewoon relaxed kunt zitten, zonder weer belaagd te worden door muggen. En gewoon weer de wc papier in de toilet te kunnen gooien en niet in een prullenbak.Want omdat er geen riolering in Curaçao is raakt alles snel verstopt, vooral als je er ook nog wc papier in gooit. Vandaar overal op het eiland de prullenbakken bij de toiletten. Het klinkt misschien vies en raar, maar je went eraan, vies vond ik het eigenlijk niet en het wordt normaal.
Hoe fijn het ook was om weer gewoon internet te kunnen gebruiken, draadloosinternet, wat gewoon goed werkt! Daarna eindelijk naar bed. Ik was zo moe, ben ook eigenlijk al twee dagen en een nacht achter elkaar wakker. Het viel me op hoe stil het was in bed, geen blaffende honden, geen zingende vogels, geen harde geluiden van krekels of geritsel van hagedissen en salamanders. Maar na eenmaal een uurtje geslapen te hebben werk ik wakker en was klaar wakker. Welkom jetleg!

Terug in Nederland, terug naar het oude leven, maar hopelijk met een meer positief gevulde rugzak.
Dit betekend ook dat dit de laatste blog is van DEZE reis, want wie weet wat ik nog allemaal ga beleven hahaha.
Iedereen bedankt voor het lezen en reageren van mijn blogs, spreek en zie jullie gauw!
Dikke kus Jolene